Nie wiedziałem, czego się spodziewać po Mendozie. Zastała mi polecona, jako punkt obowiązkowy do zwiedzenia, przez Argentyńczyka, który powiedział, że to niezwykle piękna część świata. Ja z kolei wiedziałem już, że jest to także kraina wina Malbec – tak więc istniały dwa dobre powody, aby ją odwiedzić.

W rzeczywistości, Mendoza ma klimat górskiego uzdrowiska – trochę jak Aspen i Steamboat Springs w USA lub Andorra la Vella i Chamonix w Europie. Miasto leży bardzo blisko w gór, więc w okresie zimowym jest popularne wśród narciarzy i snowboardzistów. Kiedy jednak śniegi topnieją nadchodzi czas, gdy miejscowi chowają narty z powrotem w szopach i wyciągają swoje rowery szosowe lub górskie.

Rower sprowadza się tu przede wszystkim do codziennej jazdy użytkowej. W okolicach uniwersyteckich da się zauważyć pewną liczbę hipsterskich single-speed’ów, z podrasowanymi oponami, ale generalnie ludzie jeżdżą wszędzie na rowerach górskich (zapewne dlatego, że jakość dróg pozostawia wiele do życzenia). Wiele dzieciaków spotyka się w parkach i placach w mieście, siedząc na trawie, otoczonych ich masywnymi MTB. W nocy, gdy zapełniają się bary, ulice są nimi upstrzone.

Moje pierwsze dni w Argentynie spędziłem w Buenos Aires, gdzie było absolutnie lodowato. Nie tak zimno jak w Londynie, czy Krakowie, ale o wiele chłodniej, niż mógłbym się spodziewać. Odczułem więc ulgę, gdy dotarłem do Mendozy i wyszło słońce.

Po przyjrzeniu się wycieczce rowerowej po winnicach i odkryciu, że kosztuje ona $150, postanowiłem pozostać przy klasycznej formule spontanicznej wycieczki rowerowej – znaleźć rower, odnaleźć wzgórze, zobaczyć, co jest na szczycie i zjechać z powrotem w dół jak Vincenzo Nibali zjeżdzając z Ventoux. Działa za każdym razem!

Na stronie hostelu, w którym nocowałem twierdzili, że wynajmują rowery, ale przy sprawdzeniu okazało się, że to najżałośniejsza kolekcja gruchotów, jaką udało mi się widzieć w całym moim życiu. W końcu wynająłem rozklekotany czerwony rower z wypożyczalni w głównym parku Mendozy. Prowadził się nawet nieźle i zaskakująco gładko wchodził w zakręty na zjazdach. Łańcuch spadł mi tylko trzy razy, więc było całkiem przyzwoicie.

Po szybkiej wycieczce wokół jeziora w centrum el Parco udałem się na zachód w kierunku Andów i mini-góry o nazwie Cerro de la Gloria. Na górze znajdował się dziwaczny, ale fajny pomnik.

Następnie wróciłem do miasta na jakiś posiłek regeneracyjny. W tym przypadku mogę go tylko opisać jako „super-pizzę”, składającą się przede wszystkim z sera, a następnie warstwy steków. Na podłożu z frytek.

Jeśli udajesz się do Mendozy, to skorzystaj z okazji, aby wsiąść w pewnym momencie na rower. Miasto oferuje rowerowy plan miejski, podobny do tych, które można dostać w Nowym Jorku, Amsterdamie i Londynie. Dodatkowo, działa tam wielu operatorów turystycznych, mogących zorganizować ci wycieczkę.

Tom Owen, to dziennikarz zajmujący się tematyką rowerową, który przemierza świat w poszukiwaniu przygód na dwóch kołach. Na rowerze zjeździł Bali, Wietnam, Andorę, Hiszpanię, Kambodżę, Tajlandię i Wielką Brytanię. Tej zimy wybiera się do Ameryki Południowej, aby eksplorować kulturę rowerową Boliwii, Argentyny, Kolumbii i wielu innych miejsc. Tom będzie nam opisywał swoje doświadczenia, tak więc zaglądajcie na nasz blog, aby na bieżąco sprawdzać postępy w jego podróżach.