Dziennikarz zajmujący się tematyką rowerową i przyjaciel Crankk, Tom Owen, wziął w tym roku udział w wyścigu Eroica w Toskanii we Włoszech. Wyścig odbył się przy najgorszej możliwej pogodzie w historii tej imprezy. Po włosku, Eroica znaczy heroiczna (bohaterska).

Jeśli chcesz wziąć udział w Eroica, musisz przestrzegać kilku zasad. Po pierwsze, trzeba jeździć na rowerze „heroicznym” – rowerze, który został zbudowany przed 1987 rokiem, posiadającym przerzutki na dolnej rurze ramy i wykonanym ze stali. Nie można stosować butów wpinanych (wyłącznie noski) i należy ubrać się w odpowiedni strój „vintage” – czyli koszulki i szorty z wełny, klasyczne czapki rowerowe (kaszkiety) i, jeśli jesteś w stanie je wyhodować, wielkie wąsy na twojej twarzy. Ostatni element nie dotyczy Pań.

Istnieją cztery trasy, na których możesz sprawdzić swoje możliwości – 46km, 75km, 135 km i 206km. Ostatnia jest tylko dla prawdziwych bohaterów. Niektórym zawodnikom przejechanie 206km zajęło ponad 15 godzin.

My jechaliśmy na dystansie 135km i była to chyba jedna z najtrudniejszych rzeczy, jakich kiedykolwiek dokonałem na rowerze. Wszystkie trasy mają swój początek w Gaiole, małym miasteczku w regionie Chianti. Wyruszyliśmy w ciemności przed świtem, a pierwszą rzeczą, jaką trzeba było zrobić, to zjechać 330M do miasta Gaiole. Było to doświadczenie zarówno przerażające, ale i jednocześnie dające naprawdę dużo uciechy.

Po wschodzie słońca, ukazuje się niesamowity krajobraz i większość trasy pokonujesz po słynnych „strade bianche”, czyli drogach, które w zasadzie są wyłącznie drogami wiejskimi. Podczas deszczu zamieniają się one w rzeki błota i brudu. To jak jazda w klasycznym wyścigu po nawierzchni brukowanej, takich jak Roubaix czy Ronde. Ludzie, to był prawdziwy hardcore!

Jedyną możliwość odpoczynku od deszczu dają przystanki regeneracyjne. Chociaż zamiast żeli i batonów energetycznych, całe jedzenie stanowią autentyczne dania kuchni włoskiej. Tarty z dżemem, salami, oliwa z oliwek i ciepła herbata brzoskwiniowa. Dojeżdżamy i rzucamy się na stoły z jedzeniem jak wygłodniałe zwierzęta. Wpychając ciasto i nutellę w nasze usta, zanim zaczniemy je w ogóle żuć. Miło na chwilę schronić się przed deszczem, ale w końcu zdajemy sobie sprawę, że trzeba ponownie ruszyć w drogę.

Jadąc pośród wzgórz Toskanii, mijamy mnóstwo winnic i sporą liczbę, wyglądających na wiekowe, klasztorów i zamków (połączyłem tu 2 zdania, bo tak chyba lepiej po polskiemu brzmi)

Ktoś z grupy łapie gumę i musimy błagać obcych o zapasową szytkę. W końcu ktoś nam oddaje swoją i możemy kontynuować. Dziekujemy Ci Mauro z Mediolanu. Jesteś prawdziwym bohaterem!.

Na kolejnym przystanku, z parujących mis jemy specjalność regionu, czyli „rigoletta”. Jest to gęsta zupa z chlebem i szpinakiem. To dodaje nam sił. Na postoju pijemy także sporo czerwonego wina na przystanku. To nas także wzmacnia.

Na ostatnie 50 km w końcu pojawia się słońce.

Ze słońcem za plecami czujemy natchnienie do dalszej jazdy, by atakować podjazdy tak mocno, ile starcza nam sił. Muszę jednak kilkakrotnie zsiąść i poprowadzić rower. Czuję się w tym momencie smutny i zdeprymowany, ale potem i tak wszyscy naokoło prowadzą rowery, więc nie wygląda to w końcu aż tak źle. Ktoś mi mówi, „Nie ma wstydu z pchania roweru na Eroica”.

Na ostatnich kilku kilometrach oddzielam się od mojej grupy. Jadę samotnie i w efekcie otrzymuję nagrodę – niesamowicie kręty zjazd z powrotem do Gaiole. Biorę każdy zakręt na maksimum. Z maksymalną prędkością. Mój stary, stalowy rower leci jak orzeł.

Linia mety to jedna wielka impreza. Spotykam innych, którzy jechali krótsze dystanse i już piją od kilku godzin. Dołączam się do zabawy.

Po przejechaniu 135km po Toskanii, w wełnianym stroju rowerowym, jestem pełen wdzięczności za nowoczesne materiały i ubiory. Mokra wełna przylepiona do skóry to najgorsza rzecz na świecie! Zwłaszcza, gdy nie wysycha, a ty ciągle masz perspektywę pedałowania przez kolejne 60 km.